Chapter 11 "Family Tree"

 Witajcie w ten piękny majowy długi weekend (choć nie tak wcale długi). Oto wjeżdża kolejny rozdział z kolejną niespodzianką z małymi, a może z dużymi zmianami w porównaniu z serialem, no rozwija się to pokracznie, ale prowadzi do nieuchronnego końca. Liczę na Was, cieszy mnie Wasza obecność, ale jeszcze milej mi czytać komentarze i Wasze opinie więc do boju ludzie! Cóż więcej? Mam zamiar rozplanować dodawanie rozdziałów tak by skończyć przed rozpoczęciem wakacji.

Pozdrawiam i życzę miłego czytania,

Female Robbery

P.S. z góry przepraszam za błędy ;)

_______________________________________________________________________________

- Coś mnie ominęło? - spytał wyrzucając organ i wycierając dłonie chusteczką z marynarki. - Wyglądasz na zaskoczonego, wnioskuję, że to nie Ty usunąłeś mi sztylet z piersi. - powiedział spoglądając na brata spode łba.

- Wyglądasz na spragnionego i mamy wiele do omówienia. Anette, dobrze że jesteś. - powiedział spoglądając na nią.

- Elijah. - powiedziała spokojnie. - Jak się tu znalazłeś?

- Sztylet został usunięty z mej piersi i oto jestem. - powiedział z tajemniczym uśmiechem i odłożył brudną z krwi chusteczkę. Nim oboje się zorientowali Elijah natarł na Klausa uderzając go pięścią w twarz, tak że ten poleciał na szklane drzwi całkowicie je rozbijając.

- Spokojnie, właśnie skończyłem remont. - tym razem to Klaus ruszył na brata i pchnął go na niewielki drewniany stolik.

- Czuję się jak za dawnych czasów. – westchnęła Anette usiadłszy na stoliku i nalała sobie wina obserwując walkę braci. Od zawsze wiedziała, że w tego typu zamieszki nie warto się wtrącać, tym bardziej, że bijący się są wampirami.

Wspomnieniami cofnęła się do ich pojedynku, gdy walkę kilkuletnich chłopców na drewniane miecze przerwał Mikael i zrobił z Klausa pośmiewisko. Spojrzała w kierunku trumien, była w nich Rebekah, której obudzenia się wyczekiwała, choć czuła, że zostanie w jakiś sposób ukarana za intrygę z ich matką. Drugim był Kol, jej ulubieniec, słodki przystojny i niepokorny, na niego czekała z największą niecierpliwością. Zawsze miała do niego słabość, nigdy o nic nie pokłócili się, wyjątkiem była sytuacja z Nowego Orleanu, ale wówczas zajmowała się nowo stworzonym wampirem. Był też Finn, jego obudzenia obawiała się, to ona go zasztyletowała ponad 900 lat temu, a wszystko dlatego, że tak jak Mikael nienawidził ich za to czym byli, wręcz w pewnym momencie zachowywał się jak ten potwór.

- Wiesz masz prawo być na mnie zły. - wyrwał ją z zamyśleń głos Klausa. - Ale dotrzymałem słowa, połączyłem Cię z naszą rodziną. - dodał po chwili z cwaniackim uśmiechem, czekając aż Elijah wstanie. Ponownie zaczęli się przepychać, tak że znaleźli się koło trumien, Klaus otworzył jedną z nich i wyciągnął sztylet z ciała Kola. Anette wstała i podeszła do drzwi prowadzących do pokoju z trumnami. - Nie zmuszaj mnie do zrobienia tego ponownie Elijah! - krzyknął celując sztylet ponownie w pierś brata przykuwając go do trumny Finna.

- No. Użyj tego. Odważ się. Będę dzielić śmierć razem z Finnem. - powiedział Elijah patrząc na Klausa, którego ręka ze sztyletem trzęsła się.

- Niklaus. - powiedziała zdenerwowana Anette, Klaus spojrzał przez chwilę na nią.

- Mikael nie żyje. - odparł Klaus i opuścił dłoń ze sztyletem i odsunął się od starszego brata. Pierwotna hybryda podeszła do stolika, na którym stała buteleczka z pyłem z białego dębu I  znowu zatopił ostrze w ciele Kola.

- Co powiedziałeś?

- Zabił go, jego własną bronią. - odezwała się Anette. - Odszedł już na zawsze. - dodała uśmiechając się z satysfakcją.

- Dlaczego więc nasza rodzina wciąż leży w trumnach? - spytał po chwili. - Kol ponad wiek, Finn 900 lat.

- Przez Stefana Salvatore. - powiedział Klaus. - On ma jedną rzecz, która mnie powstrzymuje przed uwolnieniem ich. - Elijah patrzył uważnie na brata. - Są rzeczy, o których nie wiesz o naszej przeszłości, rzeczy o których nie chciałem byś wiedział. Ale jestem już gotowy by Ci o nich powiedzieć. Potrzebuję Cię Elijah, oboje Cię potrzebujemy. - wskazał ręką na Anette. - Byś stanął po naszej stronie. Pomóż zniszczyć broń jaką na na nas posiada Stefan Salvatore, a przysięgam Ci, że nasza rodzina na nowo będzie żyła razem. - Anette podeszła do trumny i zamknęła ją, wcześniej przejeżdżając dłonią po twarzy Kola I uśmiechając się do niego.

Siedzieli przy kominku popijając Burbona. Elijah patrzył w trzaskające z ognia iskry, próbując zebrać myśli o tym co powiedziała mu dwójka hybryd. Jego matka nie żyła, przez nich. Zabili ją, trując winem, udając, że przyszli podziękować za ściągniecie klątwy i zaatakowali dokładnie w ten sam czas, kiedy Mikael udał się na polowanie i wmówili wszystkim że to on. Że zabił swoją żonę za to, że go zdradziła, że zrobiła z niego pośmiewisko.

*** 1000 lat temu ***

- To się musi skończyć! Nie będę tolerował tej dwójki bękartów, których przyjęłaś pod nasz dach! - usłyszała krzyki dochodzące z chaty rodziny Mikaelsonów, gdy przechodziła w stronę grządek z warzywami, którymi zajmowała się wraz z Rebeką. Postanowiła nie słuchać kolejnej już kłótni tego małżeństwa o nią i Klausa i o to kim są. Pamiętała, że sam Mikael namawiał Rebekę do wypicia krwi, tak samo Klausa. Ona tez się obawiała. Bała się, że nie można być jednym i drugim. Jednak można było i to czyniło ją silniejszą od całego rodzeństwa. Jednak nie spodziewała się, że Niklaus, że on jest również wilkołakiem. Uśmiechnęła się na samą myśl jak bardzo Esther naruszyła przysięgę małżeńską i jak bardzo gardzi nią Mikael. Teraz była pewna, że wie jak czuła się ona czy Niklaus kiedy Mikael wyzywał ich od najgorszych, bił i znęcał się nad nimi.

- Mikael, Niklaus to nasz...

- Nie Esther, to Twój bękart! Zrobiłaś z niego i z tej małej żmiji potwory. Chciałaś nas uchronić przed wilkami? Twój bękart i ta dziewucha są dla nas groźniejsi niż stado wilków.

- Można to naprawić. - usłyszeli głos Ayany, której postac wyłoniła się zza chusty wiszącej w drzwiach. Oboje popatrzyli na nią ze zdziwieniem. - Esther nadal jesteś czarownicą. Jest zaklęcie na to, by nie całkowicie usunąć z ich dwójki krew wilkołaka, ale można go zamknąć w jakimś przedmiocie.

- Każde zaklęcie ma lukę. - odparł Mikael.

- Użyjemy do tego resztek krwi Tatii z poprzedniego rytuału. Nie ma głównego składnika, nie ma też jak odwrócić zaklęcia.

- Masz racje Ayano. - odparła ze spokojem Esther I spojrzała na Mikaela. - Trzeba poczekać na pełnię, I dać im zaatakować na kogoś kto mógłby polować na nich. Wtedy wraz z chłopcami przykujecie ich do drzew a ja z Ayaną ściągniemy z nich wilkołactwo.

*** kilkanaście dni później ***

- Co się stało? - zapytał Kol siadając koło Antinuy, która wpatrywała się w swoje dłonie, które mimo że tego chciała nie zmieniały się w wilcze.

- Twoja matka zabrała mi część mnie. - szepnęła czując jak łzy napływając jej do oczu.

- To było niebezpieczne siostrzyczko. - odparł kładąc jej dłoń na ramieniu. Uniósł jej brodę do góry. - Nigdy nie lubiłem jak płaczesz. - dodał po chwili i wytarł jej mokre policzki z łez. Zaśmiała się, próbując trochę uspokoić.

- Gdzie Niklaus? - zapytała już uspokojona.

- Poszedł razem z Elijah po drewno na ognisko. Dzisiaj mamy równonoc. - Antinua uśmiechnęła się do niego. Reszta rodzeństwa traktowała go jak piąte koło u wozu, a jednak ona widziała w nim dobrego chłopaka, skorego do poświęceń dla rodziny. Kochała ich wszystkich, wyjątkiem był Finn, którego teraz właśnie zobaczyła, gdy przemierzał podwórze z siekierą w dłoni i podchodził do Mikaela. Pierworodny syn, najukochańszy, upragniony i jedyny do którego nigdy nie mieli pretensji. Nigdy ani Mikael ani Esther nie uderzyli go, nie ukarali, był ich idealnym synkiem. Kol podążył jej wzrokiem.

- Nie podoba mi się to jak ojciec, matka i Finn Cię traktują, Ciebie i nas najmłodszych. - powiedział z nutą smutku w głosie.

- Ale i tak trzymamy się razem. - odparła i przytuliła go, po czym ułożyła głowę na jego ramieniu i zamknęła oczy.

- Gdybym tylko mógł, cofnął bym czas choćby o te kilka dni, by moja matka nie skrzywdziła Cię odbierając Twoje dziedzictwo.

- Co byś zrobił? - spytała nie do końca przewidując jego nastawienie, ale jego głos zabrzmiał zbyt zdeterminowanie.

- Zabiłbym ją, zabiłbym ją za to, a także jeśli ponownie próbowała mnie zabić tym razem na dobre. - Antinua patrzyła na niego. Rysy jego twarzy były wyostrzone, wiedziała, że Kol cieszy się z bycia wampirem, bardziej niż Elijah czy Rebekah, ale wciąż czuje udrękę, że kilka dni później po przemianie na spotkaniu ze swoją ukochaną Amirą popełnił błąd i zaatakował ją, kiedy ta skaleczyła się potykając o kawałek korzenia.

*** teraz***

- Matka jest w tej trumnie, której na razie nie da się otworzyć? - zapytał po dłuższym milczeniu Elijah.

- Tak. Postarałam się, by matka Bonnie, kolejna z linii Ayany, powstrzymała się z pomocą naszym wrogom.

- Wie, że jej córka to wróg?

- Kiedyś Abigail pomogła mi zamrozić Mikaela. - uśmiechnęła się kącikiem ust. -  A jej córka teraz chce wypuścić na nas Esther. Mogłam ją zabić I zostawić w tym bunkrze... - mruknęła bardziej do siebie.

- Śmiem twierdzić, że matka jeśli uda się im otworzyć trumnę z chęcią pojawi się tu by nas zabić, po pierwsze, za to, że zabiliśmy ją, po drugie zabiliśmy jej męża, po trzecie nie tak wyobrazała sobie nasze wampirze życie.

- Zdecydowanie mieliśmy zyć dla niej krócej. Jak tylko będzie miała okazje zajmie się nami wszystkimi.

- To może usuniemy sztylety z ciał reszty rodzeństwa I przemyślimy to wspólnie, w końcu chodzi o naszą matkę. - odparł Elijah I usiadł w fotelu.

- Myślę, że Rebekah jest wciąż zbyt wzburzona, jak tylko dowiedziała się o tym co z Antinuą zrobiliśmy została zasztyletowana.

- A Finn? Jest w trumnie najdłużej...
- Finn prędzej sam na nowo wsadzi sztylet w swoje serce niż do nas dołączy. Jak tylko dowie się co mamy zamiar zrobić, stanie po stronie Esther. - rzucił Klaus I dopił swojego drinka.

- Kol. - powiedziała Anette I spojrzała na nich. - Zbudźmy Kola. - powiedziała ponownie. Klaus zaśmiał się nieszczerze.

- Kol? Postradałaś zmysły? Zasztyletowałem go. Zachowa się podobnie do Finna, zawsze był małym I rozkapryszonym dzieckiem.

- Mylisz się Niklaus. Wiem jaki jest Kol spędziłam z nim równie dużo czasu co Ty, I wiem o jego nastawieniu wobec Waszej matki i ojca.

- Jesteś pewna? - spytał z powagą Elijah.

- Powariowaliście. - skwitował Klaus i wstał ze swojego miejsca.

- Jestem pewna. - odparła Anette patrząc kątem oka na Klausa. - W noc kiedy zabiliśmy Esther, to Kol pomógł mi znaleźć zioła. Nie wiedział, że pytałam o te normalne, ale również dał mi znać które są trujące. Jeśli zakładając, że obudzą Esther i ona będzie chciała nas wszystkich się pozbyć, Kol powiedział że za to zabiłby ją, bo już i tak raz zniszczyła mu życie.

- Kolacja? - spytała Anette rozkładając ręce. - Oni grają nam na nosie, a Ty zapraszasz ich na kolacje?

- Zanim wydasz wyrok spróbuj czegoś innego niż zabijanie. - odparł, wyciągnął z szuflady dwa krawaty. – Teraz zrobimy to po mojemu. – dodał po chwili pokazując jej oba skrawki materiału.

- Czarny aksamit będzie odpowiedni. - powiedziała spokojnie. Elijah uśmiechnął się do niej. - Kto wyciągnął Ci ten sztylet?

- Damon. - odpowiedział szybko. Podeszła do niego chcąc zawiązać mu krawat. - Zawsze wszystkiego uczyłaś się szybciej, nawet wiązania krawatów. - Anette zaśmiała się. - Ubierz coś eleganckiego, kolacja bez Ciebie nie będzie miała tyle uroku.

- Gdyby nie to, że jesteś moim przyjacielem i bratem mojego ukochanego, uznałabym że mnie podrywasz. - wygładziła mu krawat. - Gotowe. - uśmiechnęła się. - Damon nie zrobił tego bez powodu. - wróciła nagle do poprzedniego tematu. - Elijah, mam nadzieje, że to co robisz nie będzie działaniem przeciwko Niklausowi.

- Nigdy. Rodzina jest najważniejsza Antinuo. - pocałował ją w czubek głowy. - Jest późno, przygotuj się, a ja zobaczę co przygotował Niklaus i czy Kol już się wybudził. - zostawił ją w jej pokoju, by się przygotowała.

Zeszła po schodach w wysokich butach, ubrana w czarną marszczoną sukienkę na cienkich szelkach odsłaniającą jej smukłe nogi. Włosy przeczesała na jedną stronę, traktując je lokówką.

- Im rzadziej chodzisz tak elegancko ubrana, tym bardziej doceniam Twoje zaangażowanie w sprawę. - powiedział Elijah wstając od stołu. Ujął jej doń i musnął jej wierzch swoimi ustami, na co ona odpowiedziała promiennym uśmiechem.

- Czuję się niegodny siadając z Wami do stołu. - powiedział Klaus odwracając się od kominka. - Wyglądasz zjawiskowo. - dodał i pocałował ją w policzek. - Słyszę, że Kol się obudził. - powiedział spokojnie i napił się kolejnej porcji wina. Anette postanowiła pójść po Kola. Weszła do sali i widziała go jak jeszcze karmił się jedną z dzisiejszych dziewczyn, które miały obsługiwać ich dzisiejszego wieczoru. Odwrócił się powoli i otarł swoje usta ze świeżej krwi. Popatrzył na nią i przekręcił głowę na bok nie poznając jej przez chwilę.

- Witaj ponownie braciszku. - powiedziała i uśmiechnęła się. Kącik ust chłopaka wygięły się w uśmiechu i podbiegli do siebie ściskając się mocno.

- Antinua…-szepnął jej do ucha przytulając ją mocno. – Wygląda na to, że spałem dość długo. – dodał kiedy oderwał się od niej i zeskanował wzrokiem jej ubiór.

- Prawie sto lat Kol. – szepnęla ze smutkiem. – Przepraszam.

- Nie, nie, nie było Cię tam. – uśmiechnął się do niej patrzac nanią radosnymi oczami.

- Niklaus i Elijah czekają na nas na dole. Tutaj jest nowe ubranie, powinno być odpowiednie. Poczekam za drzwiami.

Kol wyszedł po kilkunastu minutach, kiedy Anette usłyszała pukanie do drzwi.

- Nie dość, że nie przywitałem jeszcze odpowiednio Nika, to mamy gości? – zapytał wyczekująco spoglądając na przyrodnią siostrę.

- Mogę powiedzieć Ci coś tylko po krótce nim do nich zejdziemy. Resztę opowiem po spotkaniu. – skinął głową. – To ja i Niklaus zabiliśmy Waszą matkę. Mikael nie żyje na dobre, a my ponownie jesteśmy hybrydami. – stał spoglądając na nią z niedowierzaniem. Spodziewał się zmian w świecie, ale nie takich zmian w swojej najbliższej rodzinie. Porozmawiali jeszcze chwilę po czym zeszli na dół by dołączyć do dwójki rodzeństwa.

- Elijah mówił, że szukacie towarzystwa, bardzo odważnie. - Odezwał się Klaus. Starszy Mikaelson zszedł po kilku stopniach.

- Porozmawiajmy o warunkach naszej umowy jak cywilizowani ludzie. – Kol zajmował miejsce z boku stołu, po drugiej stronie był Elijah, Klaus z Anette miał usiąść przy tej dłuższej części, a obaj bracia na przeciw niego.

- Nie przyszedłem tutaj jeść i właściwie wcale nie chciałem tutaj przychodzić. Raczej mi kazano, więc może raczylibyście nas wysłuchać. - powiedział Stefan schodząc wraz z bratem po schodach.

- Cóż możemy usiąść i coś zjeść, albo mogę sięgnąć do waszych gardeł i wyciągnął wasze wnętrzności. Wasz wybór. - powiedział spokojnie. Dziewczyny odsunęły krzesła i wszyscy zajęli swoje miejsca.

- Straciłeś apetyt Stefan? - spytała rozbawiona Anette, każąc nalać sobie kolejny kieliszek wina.

- Czy to nie urocze, że jemy w szóstkę kolację. Czy to nie to miałeś na myśli wyciągając kołek z piersi mojego brata? - spytał Klaus spoglądając na Damona.

- Wiedziałem jakie uczucia do Ciebie żywi, więc tym bardziej miałem w tym interes.

- Cóż Elijah, Kol i ja przez wieki mieliśmy parę sprzeczek, ale jakoś przez to przechodziliśmy.

- Potwierdzam. - Dodała po chwili Anette. - Mimo wszystko...

- To coś tak jak Ty i Rebekah. - dopowiedział zaraz Stefan. - Właściwie to gdzie ona jest? Sądziłem, że z chęcią usiądzie do stołu z braćmi i domniemaną siostrą. - przełknął wino i kontynuował. - Ostatnio jak sprawdzałem była zakołkowana, bo baliście się jej spojrzeć w twarz. - Anette zacisnęła dłoń na nożu. Klaus widząc to złapał ją za rękę.

- Jeśli masz na myśli fakt, że Rebekah wie o zabiciu przeze mnie naszej matki, to oni już wszystko wiedzą.

- Stef, pamiętasz jak zabiłeś naszego tatę? - zmienił obrót sprawy Damon, na co Anette odrobinę się uśmiechnęła. - Może chcesz zmierzyć się w ocenie.

- Jesteśmy tu by zawrzeć układ, nie musimy ich całować po tyłku przez kolejne siedem dań. - odparł Stefan z przekąsem.

- A gdzie podziewa się cudowna Elena?

- Nie wiem. Pytaj Damona. - odpowiedział. Klaus roześmiał się.

- Przepraszam, tak wiele straciliście. - powiedział Klaus widząc zdezorientowana minę Elijah, i jeszcze bardziej skonsternowaną Kola. - Anette, wyjaśnisz?

- Ah, kłopoty w raju. - Machnęła ręką. – Elena to niegdyś była niewinna ukochana Stefana, sobowtór… - Kol znacząco popatrzył na brata.

- I nie kusiło Cię by zerwać ten kwiat Elijah? – zapytał uśmiechając się zadziornie.

- Jeszcze jedno słowo o Elenie i kolacja się skończy. - mruknął Stefan.

- Lepiej nie wciskaj Eleny do swojego panelu dyskusyjnego. - dodał po chwili Damon starając się uspokoić Pierwotnych.

- Masz rację, pokusa sobowtóra Petrovej nadal jest bardzo silna. Prawda bracie? – zadał pytanie Klaus

- Może porozmawiamy o rzeczach, które nadal są nierozwiązane? - zaproponowała Anette.

- Wybacz kochana, ale patrząc na ich zainteresowanie Eleną i Kathrine, myślę że nasi goście są ciekawi kim była pierwsza Petrova.

- Nigdzie się nie wybieramy, więc opowiedzcie. - Damon podniósł kieliszek z winem.

- Myślę, że najbardziej obiektywna będzie opowieść Antinuy. - powiedział spokojnie Elijah. Anette spojrzała na niego spode łba, miała wrażenie, że zaraz wybuchnie ze złości.

- Kiedy nasze rodziny się tutaj osiedliły, była pewna dziewczyna, Tatia. Niektórzy, w tym tych trzech uważali ją za przepiękną kobietę. - Klaus uśmiechnął się, za co został skarcony przez Anette wzrokiem. - Praktycznie wszyscy chłopcy walczyli o jej względy, chociaż każdy wiedział, że ma dziecko z innym mężczyzna.

- A jedyną piękną bezdzietną panną prócz Rebeki była Antinua. - dopowiedział Klaus.

- Mam kontynuować, czy Ty chcesz się tym zająć? - spytała rozdrażniona.

- Proszę. - skinął na nią głową pozwalając by dokończyła historie.

- Nikt przez pewien czas nie wydawał się nią zachwycać bardziej niż Elijah. - powiedziała.

- Nie byłem jedynym, który zachwycał się nią tak bardzo. – Elijah przymknął oczy, po czym spojrzał na brata. - Problem był tym większy, że Kol także podkochiwał się w Tatii.  

- Czekaj, oboje kochaliście tę samą dziewczynę? - zapytał Stefan.

- Nie nazwałbym tego miłością, po prostu była ładna, a Antinua była moją siostrą. Byłoby to niemoralne. – odezwał się Kol. – Poza tym mnie interesowała jedynie cieleśnie, dlatego też z checią poznam tę nową sobowtór. – uniósł kieliszek do góry w kierunku braci Salvatore, Ci jednak zdecydowanie spiorunowali go wzrokiem.

- Nasza matka była potężną czarownicą. Szukała przynęty i wzięła ją. Później dowiedzieliśmy się, że to jej krew przemieniła nas w wampiry.

- Tatia nie mogła zdecydować z kim być.

- Była dziwką. - Rzuciła agresywnie Anette. - Zakochała się w nich obu, poza tym miała dziecko, podsunęłam jej ją w ten sposób.

- Och, Antinua od samego początku nie darzyła jej sympatią.

- To mało powiedziane. - dodał Klaus.

- Sprawa Tatii tak nas poróżniła, że doszło do rękoczynów.

- Ostatecznie doszliśmy do porozumienia, że to rodzina jest najważniejsza. - dokończył Kol.

- A co do mojej ukochanej Anette, Elijah szanował ją i kochał jak siostrę, więc gdy nasza matka już nie żyła, a my staliśmy się wampirami, naturalnym było, gdy Anette zdecydowała się stanąć u mego boku.

- Rodzina ponad wszystko. - Elijah wzniósł toast.

- A jeśli już mowa o rodzinie, wydawało nam się, że był jeszcze jeden brat. – zaczął Stefan.

- Jego obecność nie jest pożądana, od wieków leży w trumnie i dzięki temu mamy tyle spokoju. – zaczęła Anette.

- Inna sprawa, że zbyt dobrze dogadywał się z naszymi rodzicielami, toteż jakoś odstawał i nie bardzo cieszy nas jego towarzystwo.

- Ale jeśli tylko odzyskamy ostatnią trumnę obudzimy, Rebekę i Finna. – dodał Elijah.

Dziewczyny odniosły ostatnie talerze, tak że na stole został sam alkohol.

- Przejdźmy do sedna wieczoru.

- Cóż, to bardzo proste. Odzyskacie trumnę, jeśli jako powiększona rodzina Pierwotnych opuścicie Mystic Falls na zawsze. – zaczął Damon.

- Umowa brzmi dość sensownie. - odparł Elijah spoglądając na pozostałą dwójkę Pierwotnych.

- Chyba nie rozumiesz. Nie mogę tego zrobić, ponieważ krew Eleny zapewnia mi możliwość stworzenia takiej ilości hybryd bym mógł pozbyć się tych, którzy mi zawadzają. Nigdy jej nie zostawię. - Klaus poprawił się na krześle i nachylił w stronę braci. - Powiedzmy jednak, że ją tu zostawię. - dodał po chwili i wstał ze swojego miejsca z kieliszkiem w ręce. Podszedł do Anette i stanął za nią kładąc na jej ramieniu swoją rękę. - Będzie pod wasza opieką i co wtedy? Ile czasu upłynie aż któryś z Was przemieni ją w wampira? Albo inaczej, ile czasu upłynie Elenie będącej w środku waszego sporu? Bo widzicie, każdy z Was głęboko wierzy, że jest tą osobą która może ją chronić. To złudzenie, bo panowie najgorszą rzeczą dla Eleny Gibert jesteście Wy dwaj. - ręką z kieliszkiem wskazał na nich.

- Muszę się przewietrzyć. - odezwał się po dłuższym milczeniu Damon i odszedł od stołu.

- Całe to wasze gadanie wzmocniło tylko moje pragnienie. - powiedziała Anette wstając. - Co powiesz, Stefan? - spytała kiwając palcem na jedną z dziewczyn ich obsługujących. Drugą zaś zawezwał Klaus, Kol dołączył do Antinuy. - Dasz się namówić na małego drinka? - spytała i odgarnęła włosy z szyi dziewczyny i prawie w tej samej chwili ona i Klaus zatopili swoje zęby w ich ciałach. - Przepyszna. - mruknęła zadowolona odpychając ciało.

- Idealny rocznik. - zawtórował jej Klaus i kciukiem wytarł resztkę krwi z kącika ust.

- Zgaduje, że jedynym powodem zgody na tę kolację było wbicie klina między mnie, a mojego brata. - powiedział Stefan podchodząc do Klausa. Anette stała oparta o stół pijąc wino.

- Sami radzicie sobie z tym świetnie. Z powodu Eleny stracisz brata, i będziesz mógł winić tylko siebie. - odparł dumnie Klaus.

- My przedstawiliśmy swoją ofertę, teraz czas na Twój ruch Klaus. - powiedział Damon wchodząc do jadalni.

- No dobrze. - powiedział i usiadł na miejscu Elijah. Jego bracia stali za nim, a zaraz obok pojawiła się Anette. - Proponuję przyszłe szczęście Eleny. Widzicie to, czego ona potrzebuje, to pozbyć się Was i zakochać się w człowieku. Może ten piłkarz? - zaproponował Klaus i spojrzał na Anette. - Blondyn.

- Matt Donovan? - zapytał zniesmaczony Damon. - Na prawdę?

- Dlaczego nie? Pobraliby się wiedli owocne życie, założyli idealną rodzinę...

- I kontynuowali ród Petrovej. - dokończył Stefan. - I co kilkaset lat mielibyście nowego sobowtóra, by tworzyć nowe hybrydy. Prawda?

- Możecie to uznać za rekompensatę za mój wkład w jej dobrobyt. Jak tylko oddacie trumnę, zapewnie jej bezpieczeństwo do końca jej naturalnego życia. Co Ty na to Stefan? Zgadzasz się? - spytał wstając i podchodząc do kominka, Salvatore zrobił to samo.

- Nieźle pomyślane Klaus. - powiedział ściskając mu rękę. - Ale nie. - w tym momencie Pierwotna hybryda wygięła mu rękę i popchnęła w stronę kominka, tak, że zaczął się palić. Gdy Damon spróbował zareagować Elijah przyparł go do ściany.

- Przestań! - krzyknął starszy Salvatore.

- Teraz przynieś trumnę. - odezwała się Anette odkładając kieliszek. - Zrób to nim Niklaus spali żywcem Twojego braciszka.

- Dostarczę Ci ją. - mruknął niezadowolony Damon.

- Elijah idź z nim. – dodał Klaus po chwili. - Dopilnuj by dotrzymał słowa. Gdy wrócisz wywiąże się z obietnicy i uwolnię resztę rodziny.

- Zabij mnie przecież i tak to zrobisz, gdy dostaniesz trumnę. - odezwał się Stefan. Klaus oderwał go od ognia i przystawił do stołu.

- Na prawdę się poddałeś, co? Gdzie Twoja wola walki, gdzie rozpruwacz? - Stefan odepchnął go.

- Gdzie Elijah? - zapytał widząc oba wampiry z powrotem w jadalni.

-Zapomniałem o deserze. – stwierdził starszy Salvatore. Młoda dziewczyna weszła do pomieszczenia z tacą zakrytą materiałem, który Damon jednym ruchem usunął, wszyscy zobaczyli dwa sztylety leżące na niej.

- Coś Ty zrobił? - Anette cofnęła się za Klausa. Nagle z drzwi, którymi wszedł Damon, pojawiła się ich siostra. Gdy Anette się cofnęła poczuła jak sztylet przebija jej ciało.

- Klaus. - mruknęła słabo. Gdy odwrócił się do niej, a Rebekah przebiła go podobnym.

- Finn, nie. - powiedział widząc jak Finn trzyma sztylet w ciele Antinuy.

- To za nasza matkę. - powiedziała i po wyciągnięciu sztyletu z ciała brata podeszła do Anette robiąc to samo. - Uważałam Cię za siostrę. - szepnęła jej w ucho. I wraz z Finnem wyciągnęli sztylety z jej ciała.

- Możecie odejść. - powiedział Elijah do braci Salvatore. Kol wygiął ramiona Klausa do tył trzymając go mocno. - To sprawy rodzinne.

Anette wraz z Klausem opowiedzieli o wszystkim dokładnie całemu rodzeństwu. Elijah kilka razy musiał stawać między braćmi lub Anette i Rebeką by się nie pobili.

- Nie obchodzi mnie to, co jeszcze jest do zrobienia, nie obchodzi mnie żadna trumna.

- Jeśli będziemy trzymać się razem, jak rodzina…

- Co Ty możesz wiedzieć o rodzinie? Wkradłaś się do nas, bo moja matka miała zbyt dobre serce. Zabiłaś ją Ty i ten bękart, którego niegdyś uważałem za brata.

- Waż na słowa Finn, nie wolno Ci tak o niej mówić. – najstarszy się zaśmiał.

- Pobijesz mnie? Czy ugryziesz, zły wilczku. Prawda jest taka, że Antinua jest piątym kołem u wozu i nie zasługuje by być częścią rodziny. A jeśli to według was jest rodzina to nie będę do niej należał.

- Dumny Finn…a raczej durny. – zaśmiał się Kol. – Przynajmniej my pogodziliśmy się z losem jaki zgotowała nam nasza rodzicielka a Ty jak zwykle robiłeś z siebie męczennika i lepszego od nas.

- Nit nie pytał Cię o zdanie Kol.

- Nie musiał. Jestem tutaj bo nie wyciągnął ze mnie sztyletu przypadkowy wampir, tylko ktoś z mojego rodzeństwa. – spojrzał w stronę Elijahy, Antinuy i Klausa. – Nawet bycie w trumnie kilkadziesiąt lat nie jest tak nikczemne jak gardzenie własnymi dziećmi.

- Gdybyście robili wszystko…

- Miałbym być taki jak Ty? – Klaus prychnął. – Po stokroć wolałbym nie żyć.

- Jesteście nikczemni i niewdzięczni. Spotka Was za to kara większa niż sądzicie. – dodał i odwrócił się napięcie wychodząc z domu. Kiedy stał na ganku i włożył rękę do kieszeni kamizelki, którą miał na sobie wyciągnął kartkę z adresem domu braci Salvatore.