Chapter 18 "I'm Staring at the Mess I Made"

 Witajcie kochani, niestety nie udało mi się spełnić swojej właśnej prośby bo dodaje posta tydzień później, a to wszystko przez przeprowadzkę, internet mamy dopiero od wczoraj a dostęp do kompa mam tylko jak koleżanka jest w pracy bo mój już padł calkiem i narazie hajs sie zbiera na nowy :D. 

To jest jak zapowiadałam ostatnia część tego opowiadania, pewnie niektórych zaskoczy, niektórych wcale. Chcę ten ostatni rozdział zadedykować thegirlithoutback, bo normalnie co dziewczyna mi klepała komentarze podbudowujące moją osobę tak tyle :D i oczywiście jeszcze Szymonowi dedykuję, bo też na bieżąco podążał za moimi rozdziałami i mimo mojego opóźnienia czekał i komentował moje opowiadanie. Reszcie dziękuję za tak częste odwiedziny. Trzymajcie się, pozdrawiam,

Female Robbery

______________________________________________________________________________

- Mam rodzeństwo nie potrzebuję już hybryd. - Usłyszała spokojny glos Klausa dochodzący z bawialni. Zaśmiała się pod nosem i czekała.

- Skoro w to wierzysz, po co Ci jeszcze moja krew? - Spytała Elena ledwo przytomnym głosem.

- Właśnie Niklaus. Po co? - Spytała Anette wychylając się zza futryny. Blondyn obrócił się i spojrzał na nią pobłażliwie. - Skoro masz rodzinę, rodzeństwo, to dlaczego zostawiasz ją skazaną na psychopatycznego wampira chcącego wybić całą rasę?
- Wiedziałem co robię Anette, zdenerwowany tym, że zabiję Elenę odpuścił Ci. - powiedział niewzruszonym tonem. - Jak widzę jesteś cała i zdrowa, wnioskuję, że miałem rację.

- To Rebekah miała racje. - syknęła. - Masz bzika na punkcie hybryd i nie odpuścisz, nawet za cenę rodziny. - Powiedziała podchodząc bliżej. - Wysuszysz ją, żeby zabić Alarica. Sprytne. - Dodała po chwili. - Ale tu i teraz mówię Ci, że ja wyjeżdżam nie czekając na to. - Odwróciła się napięcie nie dając mu nawet dojść do słowa. Gdy tylko weszła do swojej sypialni wysłała sms do braci Salvatore.

Kilkanaście minut później usłyszała wrzask agonii dochodzący z miejsca gdzie była Elena. Zbiegła po schodach zobaczyła Klausa zamrożonego, osuwającego się na wyłożoną panelami podłogę. Przy schodach prowadzących do małej biblioteczki zobaczyła leżącą Elenę. Podeszła do niej i podniosła ją.

- Co robisz? - Zapytała patrząc niepokojąco na Pierwotną. Ta uśmiechnęła się blado i podeszła do jednego z braci, który również szedł w jej stronę.

- Oddaje Wam ją, ale w zamian za to chcę w spokoju opuścić miasto nim zachód pozwoli Alaricowi na łowy. - Powiedziała przekazując jeszcze przytomną Elenę Damonowi. Anette podeszła do Klausa. - Przepraszam, ale do takiego wyboru mnie zmusiłeś, kochany. - Szepnęła przejeżdżając po jego twarzy wierzchem dłoni, po czym złożyła pocałunek na jego czole.

- Nie sądziłem, że naprawdę pozwolisz nam to zrobić. - Odezwał się Stefan, gdy skierowała się na schody. Anette wzruszyła ramionami.

- To był jedyny sposób by uchronić Elenę przed śmiercią i Was też. - Odpowiedziała wchodząc na górę. - Upewnijcie się, że Alaric go nie zacznie zbyt szybko szukać, w przeciwnym razie ja Was wszystkich zdążę złapać nim zginiecie ze względu na powiązanie krwi. Eleny również nie oszczędzę. - Zostawiła ich samych na dole, a sama ruszyła na piętro z powrotem pakując swoje rzeczy do podróżnej torby.

Gdy tutejsi mieszkańcy opuścili ich rezydencję ktoś zapukał do drzwi. Zeszła otworzyć biorąc swoją torbę do ręki i rzuciła ją w pobliżu drzwi.

- Anette Mikaelson? - Zapytał młody mężczyzna w granatowym uniformie. Brak plakietki z nazwiskiem wskazywał, że nie jest to nikt ze służb mundurowych. Pokiwała twierdząco głową. Mężczyzna sięgnął po torbę, która zwisała na jego ramieniu i wyciągnął list. - To dla Pani, przesyłka polecona. - Powiedział i wyciągnął kwitek, który miała podpisać. Zrobiła to i z koperta weszła do środka żegnając się i dziękując uprzednio. Patrzyła z niemałym zdziwieniem na kopertę. Adresata nie było. Były tylko jej dane. Nikt nie znał jej adresu, nie tutaj. Nie chcąc niszczyć papeterii zapaliła jedną ze świeczek i poczekała, aż klej sam zacznie puszczać. Wyciągnęła zgrabnie złożony papier. Gdy go otworzyła jej oczom ukazał się dość krótki list, pisany piórem i bardzo eleganckim pismem.

- „Droga Anette. Pewnie dziwi Cię, że ktokolwiek do Ciebie pisze, nie znając adresu Twojego zamieszkania. Otóż łatwo było to osiągnąć. Jak wiesz uczę się od najlepszych. Sprawa w jakiej piszę, jest również nietypowa. Wiem, że osiedlając się w Mystic Falls nie macie zamiaru ruszać gdziekolwiek indziej, ale jest coś czego dowiedziałam się o Twoim pochodzeniu. Od próby zabójstwa Klausa przez Mikaela minęło dość sporo czasu, z związku z tym wiele miejsc odwiedziłam. Jedno z nich powinno być Ci doskonale znane – Nowy Orlean. To co odkryłam, może rzucić nowe światło na Twój życiorys. Znalazłam jedną z watah. Pomieszkują na obrzeżach miasta i co ciekawe posiadają identyczne znamię na lewej łopatce, dokładnie jak Ty. Wiem, pewnie myślisz, że nie mam w tym interesu, lub że kłamię. Przyjedź do Nowego Orleanu, a sama przekonasz się o wartości mych słów. Interes mam w tym ogromny, ponieważ pomagałam zabić Klausa, doszły mnie słuchy o Finnie, wiem, że zabiłabym samą siebie, zabijając jednego z Pierwszych. Mam nadzieję, że to co do Ciebie piszę da mi chociaż trochę wolności od pięciusetletniej ucieczki przed Waszym gniewem. Katerina.” - Przeczytała list na głos i zmięła go w dłoni. Stała przez chwilę w bezruchu zastanawiając się nad słowami wypisanymi atramentem. Przymknęła oczy po czym rozłożyła ponownie kartkę i ponownie dokładnie składając włożyła ją do koperty i schowała do bocznej kieszeni w torbie.

- Gdzie jesteście? - Powiedziała do telefonu zamykając drzwi rezydencji.- Muszę wziąć ze sobą ciało Niklausa.- Dodała nim Damon zdążył odpowiedzieć.

- Jesteśmy właśnie w drodze nad jezioro. – Odpowiedział zdenerwowany zmiana planów.

- Nie wrzucisz go do jeziora Damonie. – Odparła ostro. – Muszę go zabrać ze sobą, to naprawdę ważne.

- Pozwoliłaś nam go wysuszyć i zamknąć w trumnie.

- Ale nie topić. – Warknęła. – To miało być miejsce, trudne do znalezienia przez Alarica, a nie mnie. – Wsiadła do samochodu wrzucając uprzednio torbę na tylne siedzenie.

- Poczekaj mam kolejne połączenie. – Powiedział nie dając jej szansy na dalszą dyskusję. Schowała telefon do kieszeni i ostatni raz spojrzawszy na rezydencje z piskiem opon opuściła jej dziedziniec. Zmierzchało się, wiedziała, że oznacza to przyspieszenie wyjazdu. Musiała wcisnąć gaz do dechy i jak najszybciej opuścić miasteczko.

Jej telefon ponownie się rozdzwonił.

- Nie mogę się dodzwonić do Klausa, jest może z Tobą? – Usłyszała w słuchawce głos starszego Mikaelsona i od razu zjechała na pobocze hamując ostro. – Anette, jesteś tam?

- Tak. – Odpowiedziała nieobecnym głosem.

- Klaus jest z Tobą? – Spytał ponownie. Anette westchnęła głęboko i trzymając kurczowo telefon przy uchu zaczęła drgać z nerwów.

- Elijah… ja zrobiłam coś strasznego. – Powiedziała powstrzymując się od płaczu.

- Gdzie jesteś? – Zapytał stanowczym i jednocześnie zatroskanym tonem.

- Przy wjeździe do Georgii.

- Spotkajmy się w barze przy granicy. Będę tam za dwie godziny. – Powiedział spokojnie i rozłączył się. Pół godziny później znalazła przydrożny bar i napisała Elijah SMS z jego nazwą. Zamówiła sobie bardzo mocną kawę, która działała w przypadku podobnie jak alkohol, wzmagała ciśnienie krwi, by nie czuć zbyt wielkiego pranienia w supisku ludzi.

Elijah zjawił się jak zwykle na czas, ubrany w ciemny garnitur z ciemną koszulą i grafitowym krawatem. Przyprowadziła go wzrokiem od drzwi do swojego stolika i nim zaczęli rozmawiać pozwoliła mu zamówić coś dla siebie.

- Punktualny jak zawsze. – Uśmiechnęła się blado patrząc w swoją prawie pusta filiżankę.

- Co się stało Anette? – Zapytał kładąc swoją dłoń na jej, która trzymała ucho od porcelany. Rzuciła na niego krótkie spojrzenie i wyprostowała się. – Gdzie jest mój brat?

- Esther wróciła po tym jak Ty i Kol wyjechaliście z miasta. To była impreza z okazji lat 20. ostatnia tam. Zabrała Elenę na stary cmentarz, nam zablokowała wyjście ze szkoły rozsypaną solą. Zrobiła z Alarica Saltzmana nowego Pierwotnego, który ma kołek z białego dębu, którego nie da się zniszczyć.

- Domyślam się, że zostaliście bo Niklaus uparł się na zabranie Eleny. – Anette uśmiechnęła się boleśnie wyglądając przez okno przez chwilę.

- No więc Rebekah zniknęła kilka dni wcześniej, Ester ją zasztyletowała i zamknęła w grocie, do której żaden nieśmiertelny nie ma wstępu.. My poszliśmy do Gilbertów. Salvatorowie tam byli, powiedzieli że Alaric ma Elenę i Caroline, więc poszliśmy do szkoły. Plan był taki, że Bonnie dała każdemu znam trochę swojej krwi, ona miała zatrzymać serce Jeremiego, w trakcie gdy któreś z nas uda się połączyć z krwiobiegiem Alarica by go wysuszyć. – Elijah patrzył na nią uważnie. – W końcu znaleźliśmy nauczyciela trzymającego Elenę. Braciom Salvatore się prawie udało, ale łatwo ich odepchnął, potem wszedł Niklaus, Alaric nim się bawił, chciałam mu pomóc i wtedy to ja znalazłam się w bardzo groźnej sytuacji.

- Powinniście byli wyjechać nim wróciła matka.

- Ja wyjechałam dużo wcześniej. Spotkałam Kola i wydał mnie Niklausowi, musiałam wrócić… - odparła nerwowo zaciskając zęby.

- Mów dalej. – Powiedział, gdy siedzieli chwilę w ciszy.

- Leżałam na ziemi, Alaric klęczał nade mną i chciał wbić mi ten super niezniszczalny kołek w serce. Niklaus zbierał się by wstać, a Elena… okazało się, że Elena jest powiązana z życiem Alarica, jeśli ona zginie on też. Sama to odkryła. Chcąc to sprawdzić przecięła sobie tętnicę. – Mówiła ciągle patrząc w oczy Elijah. – Alaric się tym zdenerwował, a Niklaus… - powiedziała i wypuściła powietrze. – Niklaus zostawił mnie tam na pewną śmierć i porwał Elenę by upuścić z niej krwi i by tym zabić Alarica. Nic nie odpowiesz? – zapytała gdy siedzieli w milczeniu dłuższą chwilę. - On mnie tam zostawił, gdyby nie chwila nieuwagi tego historyka nie żyłabym! – Warknęła.

- Gdzie Niklaus? – Spytał spokojnie.

- Wysuszono go i zamknięto w trumnie i chcą go gdzieś wywieźć, utopić w jeziorze czy cokolwiek nim Alaric go znajdzie. – Odparła skruszona.

- Jak mniemam masz z tym coś wspólnego.

- Zaprosiłam Salvatorów i powiedziałam, że to Niklaus stworzył ich linię, że ma Elenę, oddam ją im, a ja wyjadę jak reszta rodzeństwa. – Elijah milczał wpatrując się uważnie w Anette. W tym samym momencie rozdzwonił się jej telefon. – Słucham? Gdzie jedziesz? – Mówiła spokojnie. – Napisz mi dokładnie gdzie to jest nim będzie za późno. – Dodała po chwili i rozłączyła się. – Elena wylądowała w szpitalu. Alaric chciał ją odebrać, ale Jeremy ją uprzedził. On chce zabić Niklausa, jak dowie się, gdzie Damon go wiezie. - Poczuła jak łzy zbierają się w jej oczach. Elijah złapał ją za rękę.

- Pojadę do Mystic Falls i porozmawiam z Eleną, powiem jej, że damy im spokój wyjedziemy, nigdy więcej nas nie zobaczą, ale muszą nam oddać mojego brata. Poczekaj na telefon Damona i pojedź po Niklausa.

- Alaric Cię zabije, Elijah. – Powiedziała roztrzęsiona.

- Spokojnie, uciekaliśmy przed Mikaelem, to i przed Alariciem damy radę. – Uśmiechnął się pobłażliwie. – Jadę. Będziemy w kontakcie. – Wstał i pocałował ją w czoło, uspokajała ją ta troska i bliskość kogoś, kogo znała latami. Obawiała się jednak najgorszego, że Alaric dowie się gdzie jest Klaus i zabije jego i ją jeśli tylko zjawi się w zasięgu jego zmysłów.

- Magazyny na granicy stanu. – Usłyszała niezadowolony głos Salvatore. – Mam Ci oddać Klausa. Podobno dacie nam spokój. Ja w to nie wierze, ale Elijah umiał oczarować Elenę więc dostaniecie go.

- Podziękowałabym, ale doprawdy nie mam za co. – Powiedziała wsiadając do samochodu. – Alaric już wie?
- Prawdopodobnie. Pospiesz się nim zacznę żałować posłuchania Eleny. – Dodał i rozłączył się. Ruszyła w stronę Wirginii. Kol byl w Denver. Elijah prawdopodobnie pilnował by Elena i jej spółka niczego nie wymyślili. Jej pozostało odebrać Klausa. Na razie nie chciała go wybudzać, chciała by pozostał taki przez kilka lat, by przekonał się jak to jest gnić w drewnianym pudle taki szmat czasu i by zrozumiał jak wielki popełnił błąd zostawiając ją tam na pastwę kreatury jego matki.

W końcu dotarła do magazynów. Zjechała windą na sam dół. Drzwi otworzyły się.

- Damon! – Krzyknęła. – Damon, gdzie jesteś? – Weszła powoli w kolejny korytarz. – To nie jesteś zabawne! – Warknęła. Gdy doszła na koniec jednego z korytarzy i skręciła w kolejną alejkę ze schowkami, zobaczyła pełno otwartych po jednej i po drugiej stronie. Zwolniła krok zaglądając do każdego z nich. Kiedy już miała wychodzić do następnej alejki ktoś ją złapał.

- Cii, to ja. – Powiedział jej na ucho. Ona pokiwała porozumiewawczo głową. – Alaric tu jest, już przygotowałem trumnę by ją wywieźć. – Wyszeptał ponownie, po czym oboje w wampirzym tempie udali się po trumnę.

Kiedy wywozili ją i dojeżdżali do samochodu wyrósł przed nimi Alaric, który jednym ruchem ręki chwycił Anette i uderzając najpierw o samochód rzucił nią o betonową wylewkę w magazynie. Gdy Damon chciał go zaatakować ten jednym kopnięciem zrobił z nim to samo co z Anette. Historyk otworzył trumnę, w której znajdowało się ciało Klausa związane grubym łańcuchem. Pierwotny otworzył oczy. Alaric sięgnął za marynarkę i wyciągając kołek zamachnął się by wbić go w Klausa.

- Nie! Nie rób tego! – Anette zaczęła krzyczeć i chcąc go powstrzymać wstała by go zaatakować. Alaric popatrzył na nią z ukosa i wcisnął drewniany kołek w ciało hybrydy. – Nie! – Anette zerwała się, ale Damon przytrzymał ją. Ciało Klausa stanęło w płomieniach. Brunetka zaczęła cała trząść się z płaczu. – Nie! Nie! Nie! – Wyrywała się wciąż Damonowi patrząc ze wściekłością na historyka. Alaric wyciągnął kołek z Klausa.

- Ty następna. – Uśmiechnął się kątem ust zamykając trumnę.

- Anette, uciekaj! Biegnij! – Krzyknął do niej Damon, a ona bez większego zastanowienia zerwała się do ucieczki. Jak tylko dotarł do samochodu ruszyła bez większego zastanowienia w kierunku Wirginii. Musiała coś zrobić, musiała przede wszystkim powiadomi resztę rodzeństwa o śmierci Klausa. W końcu wjechała do Mystic Falls. Swoimi zmysłami wyczuła obecność Elijah w miejscu starego spalonego kościoła. Stanęła niedaleko niego.

- Elijah… - szepnęła podciągając nosem. Pierwotny odwrócił się do niej. – On nie żyje. Nie mogłam nic już zrobić, ja do tego doprowadziłam… - podszedł do niej i przytulił ją. Trwali tak kilka minut.

- Tyler Lockwood nie żyje. Mówiłaś, że to Niklaus zapoczątkował ich ród.

- Bo myślałam, że to on. – Powiedziała spokojnie.

- To nie byłem ja, ani Rebekah ani też Kol.

- Ja też nie. To był Niklaus, jestem tego pewna. – Mówiła spokojnie łkając jeszcze, co jakiś czas.

- To jakim cudem oni wciąż żyją? – Anette wzruszyła ramionami.

- Nie wiem, mam dość, muszę stąd wyjechać. Muszę czymś się zająć i zagłuszyć to. – Zaczęła mówić nerwowo. – Powiadom ich Elijah, ja nie potrafię im tego przekazać. – Rozpłakała się ponownie i ponownie starszy Pierwotny ją przytulił uspokajając.

- Spotkamy się niedługo. Ja sprawdzę w czym tkwi sekret tego, że oni żyją. – Elijah kciukiem otarł jej łzę z policzka.

Gdy Elijah zniknął w mroku, zadzwoniła do Stefana.

- Halo?
- Żyjesz, gratulacje. – Szepnęła.

- Anette. – Bardziej stwierdził niż zapytał.

- Elijah rozmawiał z Eleną, ona i Matt niedługo tu będą.

- Tak powiedział mi o tym, a także o tym że was już dawno wtedy nie będzie. – Powiedział podchodząc do swojego samochodu.

- Cóż Elijah zawarł z nią jakiś układ, ale ja też miałam z Wami umowę. Poza tym ja wiem, że łowca będzie nas ścigał, a doszłam do wniosku, że nie mam zamiaru użerać się z kolejnym psychicznym Pierwotnym czyhającym na moje życie. – Mówiła spokojnie wychodząc z lasu. – Jeśli ja i rodzeństwo Niklausa ma przeżyć, musimy zabić Alarica. A jednym sposobem jest…

- Anette, nie. – przerwał jej opanowanym głosem do słuchawki. Pierwotna rozłączyła się i wyszła na środek mostu Wickery. Samochód z Mattem i Eleną właśnie wjeżdżał, Matt zauważając kogoś stojącego na moście skręcił ostro wpadając wprost do rzeki i urywając przy tym kilka nowych belek z mostu.

***

- Chcesz pomścić swoją siostrę? - zapytał gniewnym głosem Damon spoglądając w stronę młodego Gilberta. - W lochach jest zasztyletowana Rebekah Mikaelson. Wet za wet. - dodał i wręczył Jeremiemu kołek ostrym końcem w swoją stronę.

- Jak nikomu innemu im się to należy. - powiedział spokojnie i ruszył w głąb jaskini pod czujnym okiem starszego Salvatore.

Damon zatrzymał się u wejścia groty, bo tam żaden wampir nie mógł wejść. Jeremy stanął nad ciałem Rebeki i wyjmując uprzednio sztylet zanurzył w jej ciele niezniszczalnym kołek, który teraz zaczął palić się żywym ogniem wraz z dziewczyną nim przekłutą. 

_______________________________________________________________________________

Haha myśleliscie że to koniec? NIE! Czekajcie cierpliwie. Po wakacjach startuję z drugą częścią ;))